terça-feira, 29 de abril de 2008

Antisemitismo no BNG. Comunicado de AGAI


DECISION ARBITRARIA, VERGONZOSA, ANTISEMITA E FASCISTA

Despois de máis dun ano de acoso e constantes presións, finalmente o BNG consumou de forma arbitraria, vergonzosa e fascista a expulsión dun militante polo simple feito de ter unha visión diferente do conflito árabe-israelí e de presidir unha asociación de amizade que procura tender pontes entre os pobos galego e israelí. Entre a cultura galega e a xudía.

A Asociación Galega de Amizade con Israel considera que a utilización de medidas disciplinarias e de expulsións por un suposto delicto de conciencia é impropia dunha organización que participa no goberno de Galicia e fainos sentir como galegos e galegas asustados pola catadura xenófoba e totalitaria de quen nos cogoberna sen que lle importe violar de xeito incualificábel os máis elementais dereitos democráticos.

A Asociación Galega de Amizade con Israel considera que é inaceptábel que un partido que forma parte do goberno da Xunta de Galicia poida manter actitudes con tal grado de antisemitismo, intolerancia, irresponsabilidade e falta de respecto á liberdade de expresión, de conciencia e de opinión, entrometéndose de xeito orweliano na vida privada dun militante.

A Asociación Galega de Amizade con Israel esixe unha rectificación inmediata por parte da Dirección Nacional do Bloque Nacionalista Galego.

A Asociación Galega de Amizade con Israel se pregunta cal é o futuro dos militantes do BNG que son á vez socios e socias de AGAI e emplaza a Anxo Quintana a que explique públicamente se un xudeo pode ser militante do BNG ou non.

Por último, a Asociación Galega de Amizade con Israel reitera a súa firme intención de acudir á xustiza ordinaria para reparar esta violación dos máis elementais dereitos democráticos e constitucionais.

Vigo 28 de Abril de 2008

segunda-feira, 21 de abril de 2008

"Si esto es un hombre" de Primo Levi


"Se isto é un home":
«Algúns dos meus amigos, amigos moi queridos, non falan nunca de Auschwitz. Outras persoas, en cambio, falan de Auschwitz incesantemente, e eu son unha delas. Despois empecei a escribir a máquina pola noite, escribía todas as noites o cal era considerado algo aínda máis insensato». Primo Levi «escribe aquilo que non sabería dicir a ninguén», e o texto, inicialmente esbozado durante o cativerio -cuxa mesma conservación facía perigar a vida do autor de ser descuberto- plasma a existencia nos Lager cunha concisión estremecedora. Estruturado en 17 capítulos, o libro é a crónica do horror cotián, das privacións como estado habitual, da triste espera da nada arraigada nunha iniquidade sen estridencias. Máis aló das propias reflexións, Levi presta especial atención ao comportamento dos outros prisioneiros, ocupados tamén en sobrevivir un día máis, e outro e outro. Todos conviven nunha inercia dolorosa e absurda coa tentación da inactividade como antesala da morte; a morte é unha presenza constante, a miúdo indiferente, corolario dunha cotidianidade rexida por un sistema de irracionais normas non escritas. Como advirte Levi, moi pronto os prisioneiros son convertidos en «peleles miserables e sórdidos», e máis baixo non se podía chegar. A edición que se presenta complétase cun texto incorporado en 1976, como apéndice para a edición escolar da obra, en que Levi persegue responder ás preguntas que constantemente lle facían os lectores estudantes, e en gran medida, tamén os adultos. Dicía Juan Gelman: «quen sabe se existe outro escritor sobreviviente dos campos da morte que narre o inenarrable con tanta lucidez, economía de medios e agudeza sostidas ao longo de 40 anos. Sempre se exaltou a súa visión do inferno concentracionario por exenta de insultos, queixumes e repeticións do agravio, e vertida nun estilo analítico, meticuloso, clarificador, como guiado pola técnica brechtiana do distanciamento. Desconfiaba de quen practica a profecía e de quen levanta o dedo en posición de vítima. «Non son nada de iso», dixo algunha vez». Referendouno Levi no propio texto, cando recoñece que «para escribir este libro usei a linguaxe mesurado e sobrio da testemuña, non o lamentoso linguaxe da vítima nin o iracundo linguaxe do vengador. Vós sodes os xuíces». Na súa presentación case científica dos feitos -el era químico de profesión-, o autor aúna a sobriedade dos datos obtidos desde a experiencia coa severidade das afirmacións e logra moito máis que un testemuño irremplazable. A súa forza radica, probablemente, na súa curiosidade fronte ao alma humana, e na súa convicción de que é necesario recordar ese pasado como un presente duradeiro, porque «non podemos comprendelo; pero podemos e debemos comprender onde nace, e estar en garda. Se comprender é imposible, coñecer é necesario, porque o sucedido pode volver suceder, as conciencias poden ser seducidas e obnubiladas de novo: as nosas tamén. Por iso, meditar sobre o que pasou é deber de todos». Sen dúbida os lectores do Corriere da Sera compartían a súa opinión cando consideraron "Se isto é un home" a obra máis importante do século XX.
Biografía do autor:
Primo Levi (Turín, 1919-1987), unha das voces máis singulares da literatura italiana, estudou ciencias e se doutorou como químico en 1941, profesión que compaxinou coa súa actividade literaria. Deportado a Alemaña durante a II Guerra Mundial, Levi nunca esquecería a súa condición de sobrevivente dos campos de extermino nazis, unha experiencia que marcou profundamente a súa personalidade e a súa obra. En 1947 publicou Se isto é un home, que xunto á tregua (1963) e Os afundidos e os salvados (1986) acabarían formando a triloxía de Auschwitz. Entre a súa extensa produción literaria destacan títulos como Historias naturais (1966), Defecto de forma ( 1971); O sistema periódico (1975); A chave estrela (1978) e Se agora non, cando? (1982). En 1987 quitouse a vida.