Con "EL LARGO VIAJE", Jorge Semprún rompía un longo silencio: en 1945, tras ser liberado do campo de concentración de Buchenwald, obrigado a escoller entre contar ou vivir, entre a escritura ou a vida, elixiu vivir. Con todo, durante case vinte anos, foi madurando a súa experiencia concentracionaria: como contar o inenarrable? Por fin, en 1963, publicou en Francia "A longa viaxe" (merecedor en 1964 do Premio Formentor e do Prix da Résistance): atopara o modo de escribir o longo camiño cara ao horror. Rescatamos, pois, un libro mítico e indispensable na loita do home contra o esquecemento. Corre o ano 1943. Nun angosto vagón de mercadurías precintado, cento vinte deportados cruzan as terras francesas camiño do campo de concentración. É unha viaxe claustrofóbica, vexatorio: os corpos amoreados caen de esgotamento, un perde a conta dos días que leva alí, e nin sequera sabe onde nin cando rematará. E, no entanto, ás veces, unha simple palabra que pronuncia un compañeiro esperta toda clase de recordos, apenas o único que queda neses momentos. Así, mediante saltos ao pasado, pero tamén ao futuro. Edita: Tusquets
