Por Iñaki Anasagasti Ingo Müller e´doutor en Dereito e Filosofía e foi profesor de Dereito público e penal nas universidades de Oldenburg e Bremen en Alemaña. A obra foi editada por vez primeira en 1987 e cando saíu ao mercado causou un balbordo instantáneo. Non por nada foi xa tamén bestseller en Estados Unidos e Reino Unido. O libro é un cru e descarnado acto de mea culpa que fai un profesional do Dereito sobre a xustiza alemá nos anos do nazismo. E sorprende a enorme sinceridade e honradez ética coa que o profesor Müller, nacido en 1942, ispe as intrigas e os manexos dos que se valeu o réxime nacional-socialista para perpetrar os seus crimes. Unha terrible conclusión que pode tirarse da lectura do libro sostén que os atropelos, as prisións, as torturas e aínda o exterminio en masa fixéronse de maneira legal e apegada á norma.
As leis de Alemaña e do III Reich foron modificadas de acordo a todos os preceptos de xustiza de entón, polo que para os tribunais xermanos ninguén cometía un delito ao perseguir e eliminar sistematicamente aos xudeus. Máis sorprendente aínda é descubrir que moitos destes xuristas que traballaron para os nazis, intelectuais e académicos por certo, lograron reinsertarse ao sistema xudicial alemán unha vez acabada a guerra. Nunca foron acusados ou sequera sinalados. O libro presenta sen rubor a maneira como un país enfermo na súa moral pode desfigurar a xustiza e pola ao servizo de intereses políticos.
Case sete millóns de seres humanos sufriron o martirio do Holocausto e para iso os nazis servíronse de tribunais e leis dispostas a compracer a sede de poder dun tolo. Non existía neses anos forza humana que se puidese enfrontar ao asobassador designio do Führer. Como unha radiografía de calquera proceso totalitario, o libro menciona os pasos que un réxime dá para pór todo o ordenamento xurídico ao servizo da súa causa. Primeiro o Reichstag, sorte de Asemblea Nacional, que terminou sendo a sede dun teatro de marionetas, despois as cortes e os tribunais obedecendo cegamente as ordes, e finalmente o aparello de represión respondendo con prontitude aos mandatos emanados legalmente das institucións.
"Los juristas del horror" é un texto horrible que non só describe sucesos que aconteceron hai décadas, senón que se converte nunha profecía de até onde poden chegar as autocracias no seu afán de conculcar as liberdades e os dereitos. Quizais especial sentido sexa a confesión de Müller sobre a pouca participación dos intelectuais e os xuristas ante os actos bárbaros que sucedían. Moi poucos se opuxeron. Parecía que existía unha crenza de que aquilo sería pasaxeiro e que non habería necesidade de enfrontalo. Ou talvez o medo terminou por silencialos e polos de xeonllo ante a brutalidade e o salvaxismo.
