Problemas logísticos dun filosemita
Por Mihály Dés
En comparanza con calquera outro tempo pretérito, a aceptación social dun suxeito "filosemita" mellorou considerabelmente: a súa mortalidade, por exemplo, parécese á dos seus concidadáns e a súa integridade física sería a envexa dos seus semellantes doutrora. Pero como un está educado no precepto da infatigable mellora, permítome sinalarlles algúns puntos en que poderiamos perfeccionarnos aínda máis, con especial atención ao referido campo logístico.
Pero, por que precisamente a loxística? –podería preguntar algún lector. Home –contestaríalle eu–, a partir do punto de vista do que nos reniu aquí, a loxística é un terreo sumamente significativo. E vou a porlles un exemplo concreto, porque tampouco me van crer se lles digo iso de palabra de honor. Trátase dun libro publicado en Zaragoza recentemente, polo tanto, en principio non hai ningún impedimento para corroborar as miñas afirmacións. Digo en principio, porque por mor dos mentados problemas loxísticos, ao mellor custaralles atopar devandita publicación.
Case mellor, entón, que lles presente o libro. As historias auténticas sempre parten dun pecado orixinal. No noso caso, este fai a súa aparición xa no mesmo título: "En defensa de Israel". Trátase dun volume colectivo no que dezanove intelectuais españois, cataláns e latinoamericanos (algúns deles xudeus) se conxuran para cumprir co prometido no título. Así é, xa pillárono vostedes: Que desfachatez eses ao tratar de defender un país do que ate José Saramago abomina? Así que, tal como era de esperar, o proxecto non progresou. Ningunha editorial española estaba disposta a prestar o seu nome a semellante fechoría, e iso que súas compiladores insistiron durante máis de dois anos ata que o modesto pero temerario selo de Zaragoza, Libros Certeza, terminouse por apiadarse deles.
O curioso é que a maioría dos autores (o mexicano Enrique Krauze, o uruguaio Roberto Blatt, os arxentinos Marcos Aguinis, Horacio Vázquez Rial ou Marcelo Birmajer, os españois José Jiménez Lozano, Gabriel Albiac ou Reis Mate, os cataláns Valentí Puig, Joan B. Culla, Pilar Rahola ou Vicenç Villatoro, entre outros) non só non teñen problema algún para publicar individualmente, senón que as súas editores perséguenos para sacarlles un orixinal e ata ofrécenlles contratos antes de que escriban unha liña. Por suposto, as tribulacións logísticas non cesaron cando por fin lograron publicalo. Segundo comentáronme os seus impulsores, ningún dos lugares onde habitualmente preséntanse libros en Madrid prestouse a tan desafiante acto.
Finalmente, a presentación fíxose nun hotel madrileño, co secretismo e as medidas de seguridade que corresponde a unha conspiración xudeomasónica. Da distribución deste libro non podo aportar datos, pero se unha editorial maña tería problemas ata para colocar O código dá Vinci, poden imaxinar cal terá sido o destino desta obra subversiva. Por outra parte, o normal sería que un libro tan escandaloso, e firmado por unha pléiade de autores notables, chamase a atención. Non foi así, e aposto a que moi poucos de vostedes souberon da súa existencia. Tan firme e continuado rexeitamento non pode ser casual. Eu, que lin o libro, podo confirmar as peores sospeitas. Non sei nin por onde empezar. Como tónica xeral, todos os autores si mostran doídos, a veces incluso irritados, por un suposto trato discriminatorio para Israel. É certo que ningún deles defende esta ou aquela política concreta, pero a diferenza da maioría dos adversarios de Israel, todos avogan polo seu dereito a vivir en paz e con certeza.
Aínda que sexa por pura astucia, tampouco ningún dos textos ten unha mala palabra para o Islam, os palestinos ou os árabes, e en cambio, a maioría deles reivindica a creación dun Estado Palestino. Esa sospeitosa xenerosidade se ve empañada pola inclemente crítica dispensada ás organizacións terroristas, as tiranías islámicas que as amparan e a complicidade da maioría dos medios de comunicación de España.
E iso non é todo. Gabriel Albiac, por exemplo, ten a desfachatez de fuchicar nos entullo de Yenin –eses que inspiraron a Saramago a comparalo con Auschwitz–, e demostrar con datos avalados polo Fuman Right Watch e a propia ONU, que o xenocidio que sacudiu aquela vez o mundo consistiu en 52 mortos palestinos, a maioría deles, terroristas armados e 27 soldados israelís. Krauze sinala a presenza dunha forte corrente política, mediática e intelectual en Israel a favor da paz, o consenso e as conseguintes renuncias, pero nega que exista a mesma actitude no lado palestino. Noutro rexistro máis historicista, o catalán Joan B. Culla intenta desvincular o sionismo –un movemento en principio de esquerdas e ata igualitario– da lacra racista e genocida coa que cubrírono as décadas. Varios dos autores (Aguinis, Blatt, Vázquez Rial, Rahola…) non teñen reparos en declarar que, para ben ou para mal, Israel representa a modernidade na zona, e a súa caída supoñería un irreparable golpe para o mundo enteiro, incluídos os pobos árabes. Finalmente (para interromper nalgún punto estas jeremiadas), Valentí Puig chega ao extremo de falar de dobre rasero, e apunta que as auténticas masacres dos palestinos foron perpetradas polos seus rivais árabes –como en Xordania (1970) ou en Siria (1982)–, cuxas ducias de miles de mortos non espertaron protestas comparables ás que provoca calquera acto de Israel.
Non é necesario seguir desenmascarando esta apoloxía colectiva dun país que, segundo unha opinión bastante xeneralizada, é o máis daniño, perigoso e racista do planeta, tal como definírono, entre outros, máis de tres mil organizacións sociais no Congreso Mundial Contra o Racismo de 2001. En resumo: entraña certas dificultades facer públicas opinións como o que representa En defensa de Israel, pero non houbo ningún problema para editar libros que propoñen que as xudeus estaban detrás dos atentados contra as Torres Xemelgas. Chegado o caso, tampouco habería dificultade para publicar os ensinos de Bin Laden. Máis ben ao contrario. Como tampouco protesta ninguén polo feito de que o caso do neno da Garda –asasinado polos “malvados xudeus” con fins rituais– estea presente en varias edicións actuais dos contos e lendas de España.
Outro exemplo o atopamos na bibliografía dun ensaio que acaba de publicar Riopiedras sobre Os protocolos dos sabios de Sión (Hadassa Ben-Itto: A mentira que non quixo morrer) na que aparecen varias traducións recentes dese terrible panfleto antisemita. Consciente de seu indefendible postura, o filosemita non pide moito á sociedade multicultural e pluridemocrática. Non vai ser tan parvo como para propoñerlle á opinión pública e mediática certa obxectividade, ou convidarlos a coñecer os feitos que con tanta paixón xulga. O filosemita do século xxi é moito máis modesto e conformaríase co mesmo trato que se lle dispensa a un antisemita. É unha simple cuestión de loxística.
