"Nunca Korczak llegó a Jerusalém". De Jaime Vandor

"Nunca Korczak llegó a Jerusalém". De Jaime Vandor.

Podes descargar aquí a (versión completa en PDF)

Voda en Auschwitz. De Erich Hackl

Voda en Auschwitz narra a historia do austriaco Rudi Friemel e a catalana Marga Ferrer que se coñecenron na Guerra Civil española, separáronse en numerosas ocasións polos acontecementos e, finalmente, conseguiron legalizar a súa situación nunhas condicións aparentemente imposibles: Rudi estaba recluído no campo de concentración de Auschwitz desde 1942 e, en 1944, Marga obtén permiso para unha visita dun día co obxecto de celebrar a cerimonia de matrimonio. Fóra un momento de debilidade e humanidade ou un acto de cruel cinismo por parte do réxime nazi, o certo é que esta historia non é un mero relato real de vodas e cerimonias, senón que marca un punto de inflexión nun dos campos de exterminio máis duros da Segunda Guerra Mundial. Unha historia que penetra nas reviravoltas do amor e da esperanza pero sobre todo, nos límites da resistencia do ser humano.

Podes descargar o libro en pdf na seguinte ligazón:

http://www.megaupload.com/?d=HDKC3RUD

Oh, Jerusalen. De Dominique Lapierre & Larry Collins

Podes descargar o libro en pdf na seguinte ligazón
http://www.megaupload.com/?d=K3WI2QEC

El librero de Varsovia. De Michael O'Brien

Podes descargar en pdf o libro na seguinte ligazón:
http://www.megaupload.com/?d=FKJUTM8F

El diamante de Jerusalen. De Noah Gordon

Podes descargar o libro en pdf AQUI

Historia de un alemán. De Sebastian Haffner

Podes descargar o libro en pdf na seguinte ligazón

http://www.megaupload.com/?d=WKZTBQZS

Revista Mozaika

Medallones. De Zofia Nalkowska

Medallones,

Zofia Nalkowska

Edita Minúscula

.

Medallones, da polaca Zofia Nalkowska, unha serie de 8 breves relatos verdadeiramente impactantes, moi turbadores, que a autora redactou en 1946 tras a súa participación na Comisión de Investigación dos Crimes Alemáns en Polonia (posteriormente renomeada como Crimes hitlerianos). Por suposto os relatos son arrepiantes, inspirados en experiencias e testemuños de sobreviventes e verdugos. Son relatos que por máis que estean escoitados nunca deixan de impresionar. Cunha prosa marcadamente xornalística, moi moderna, Zofia Nalkoskwa non se permite un só luxo na súa narración. As palabras son duras, sobrias e concisas, dunha lucidez horripilante. A obra, breve, lese de vez sen permitir un respiro e, case diría, nin un só pestañeo, cos ollos abertos ao máximo e unha inquietude muda, crecente. Todos ouvimos miles de testemuños sobre este vergoñoso período da historia do S.XX pero unha vez máis, a inmensidade do horror do xenocidio supera calquera tipo de estúpido argumento ou ridículas explicacións. Quedémonos cunha inquietante verdade expresada con claridade documental pola autora dentro do relato final "Adultos e nenos en Auschwitz":
-"Esta empresa, pensada e realizada con tanto rigor, foi obra de homes. Foron homes quen a executaron e homes quen a padeceron. Foron homes quen a outros homes depararon semellante destino. Que clase de homes?"
Importa sobre todo non esquecer estas palabras

El violinista de Mautahausen. De Andrés Pérez Domínguez

EL VIOLINISTA DE MAUTHAUSEN

de Andrés Pérez Domínguez

Edita: ALGAIDA

Ano: 2009

Páxinas: 312

Lingua: CASTELLANO

Encadernación: Capa branda

ISBN: 9788498772784

.

Andrés Pérez Domínguez adéntrase na traxedia que sufriron 7.500 republicanos españois en Mauthausen na súa obra "El violinista de Mauthausen", primeira incursión da narrativa española neste campo de concentración nazi, coa que o autor quere pensar que "é posible unha mensaxe de esperanza". Nunha entrevista concedida a EFE no transcurso dunha visita ao denominado "campo de concentración dos españois", Pérez Domínguez dixo que "forma parte da literatura o dar tamén unha mensaxe de esperanza". Aínda que o seu interese é contar a historia, no medio do drama, da traxedia que se está vivindo, tamén pretende "contar sentimentos". O propio autor lembra que nas súas novelas "sempre están presentes o amor, a lealdade, o fracaso, a culpa". Non pode ocultar un certo interese polos anos 30 e 40, pois "tres das miñas catro novelas xiran ao redor da Segunda Guerra Mundial, e eses sentimentos que afloran nas miñas novelas atopámolos na guerra nun grao superlativo". Ademais, os personaxes están "nunha situación límite", algo que resulta interesante desde un punto de vista literario. O punto de partida de "El violinista de Mauthausen" (Algaida), coa que gañou o último Premio Ateneo de Sevilla, foi "unha imaxe poderosa: unha vez, nunha estación de metro de Viena, vin a unha parella nova bailando un vals na plataforma, sen música, alleos a todo, coma se ninguén os estivese mirando". A partir daquela imaxe construíu a historia dunha parella a piques de casar que vive en París, na primavera de 1940, Rubén, un republicano español, e ela, francesa, que acabará colaborando coa espionaxe aliada para recuperar ao seu amado cando os nazis envíano ao campo de Mauthausen. Entre ambos se cruza un terceiro protagonista, un enxeñeiro alemán que renuncia ao seu traballo en Berlín para non colaborar cos nazis e dedícase a percorrer Europa cun violín debaixo do brazo. "Os republicanos españois de Mauthausen viviron -lembra o autor- unha historia moi dura: perden a guerra; viven en condicións terribles en Francia e cando chegan os alemáns acaban en campos de concentración porque Serrano Suñer se desentiende deles e condénaos á morte, e os que sobreviven finalmente non poden volver a España". Pérez Domínguez aclara que aínda que gran parte da novela transcorre en Mauthausen, a acción da novela vai dando saltos no tempo e tamén sucede en París e no Berlín da posguerra. "Non é unha novela tétrica sobre Mauthausen, non é truculenta, senón que ten unha mensaxe esperanzadora". Ao dedicar cada un dos capítulos ao tres protagonistas, "a estrutura literaria enriquécese, pois o mesmo feito nárrase desde varios puntos de vista diferentes". Para a preparación da novela, ademais de visitar campos de concentración como Mauthausen ou Büchenwald, o escritor sevillano leu moitos testemuños de sobreviventes como o de Mariano Constante, e libros como o de Montserrat Roig ou o de Pons Prades. Con todo, Pérez Domínguez subliña que se trata dunha historia documentada, pero non dun documental novelado". Mentres pasea polos barracóns de Mauthausen, o autor de "El factor Einstein" indica que "os republicanos españois formaban o núcleo duro do campo e a chegada dos xudeus liberoulles das condicións máis duras, porque este grupo foi tratado aínda moito peor".

Os xuristas do horror

Por Iñaki Anasagasti

.

Ven de aparecer nas librarías a versión en castelán dun dos textos máis contundentes e demoledores sobre a xustiza nos tempos de Hitler. O libro chámase "Los juristas del horror" e foi escrito por Ingo Müller. A tradución é obra do coñecido avogado venezolano e profesor universitario Carlos Armando Figueredo.

Ingo Müller e´doutor en Dereito e Filosofía e foi profesor de Dereito público e penal nas universidades de Oldenburg e Bremen en Alemaña. A obra foi editada por vez primeira en 1987 e cando saíu ao mercado causou un balbordo instantáneo. Non por nada foi xa tamén bestseller en Estados Unidos e Reino Unido. O libro é un cru e descarnado acto de mea culpa que fai un profesional do Dereito sobre a xustiza alemá nos anos do nazismo. E sorprende a enorme sinceridade e honradez ética coa que o profesor Müller, nacido en 1942, ispe as intrigas e os manexos dos que se valeu o réxime nacional-socialista para perpetrar os seus crimes. Unha terrible conclusión que pode tirarse da lectura do libro sostén que os atropelos, as prisións, as torturas e aínda o exterminio en masa fixéronse de maneira legal e apegada á norma.

As leis de Alemaña e do III Reich foron modificadas de acordo a todos os preceptos de xustiza de entón, polo que para os tribunais xermanos ninguén cometía un delito ao perseguir e eliminar sistematicamente aos xudeus. Máis sorprendente aínda é descubrir que moitos destes xuristas que traballaron para os nazis, intelectuais e académicos por certo, lograron reinsertarse ao sistema xudicial alemán unha vez acabada a guerra. Nunca foron acusados ou sequera sinalados. O libro presenta sen rubor a maneira como un país enfermo na súa moral pode desfigurar a xustiza e pola ao servizo de intereses políticos.

Case sete millóns de seres humanos sufriron o martirio do Holocausto e para iso os nazis servíronse de tribunais e leis dispostas a compracer a sede de poder dun tolo. Non existía neses anos forza humana que se puidese enfrontar ao asobassador designio do Führer. Como unha radiografía de calquera proceso totalitario, o libro menciona os pasos que un réxime dá para pór todo o ordenamento xurídico ao servizo da súa causa. Primeiro o Reichstag, sorte de Asemblea Nacional, que terminou sendo a sede dun teatro de marionetas, despois as cortes e os tribunais obedecendo cegamente as ordes, e finalmente o aparello de represión respondendo con prontitude aos mandatos emanados legalmente das institucións.

"Los juristas del horror" é un texto horrible que non só describe sucesos que aconteceron hai décadas, senón que se converte nunha profecía de até onde poden chegar as autocracias no seu afán de conculcar as liberdades e os dereitos. Quizais especial sentido sexa a confesión de Müller sobre a pouca participación dos intelectuais e os xuristas ante os actos bárbaros que sucedían. Moi poucos se opuxeron. Parecía que existía unha crenza de que aquilo sería pasaxeiro e que non habería necesidade de enfrontalo. Ou talvez o medo terminou por silencialos e polos de xeonllo ante a brutalidade e o salvaxismo.

A Xénese, segundo Robert Crumb...

Despois de catro anos de documentación e traballo na súa casa de Provenza, Robert Crumb culminou a súa obra máis ambiciosa, "Xénese", unha particular adaptación do primeiro libro da Torá tinguida do espírito "underground" do seu creador pero fiel ao texto orixinal.

"Controleime", afirma Crumb no prólogo deste libro que leva a etiqueta de "só para adultos" e no que o ilustrador di renunciar a "trastear" cun excesivo exercicio de creatividade rendéndose a "a ás veces enrevesada vaguedade do texto", e tentando reproducir "todas e cada unha das palabras do texto orixinal, extraído de diversas fontes". A Creación, Adán e Eva, Caín e Abel, Noé e o diluvio ou A torre de Babel son algunhas das pasaxes que reinterpreta Crumb cos seus inconfundibles trazos en branco e negro, en máis de duascentas páxinas que outorgan unha expresión gráfica a "un texto poderoso", en palabras do debuxante, "con moitas capas de significado que profundan no noso inconsciente colectivo, o noso inconsciente histórico". Nacido en Filadelfia en 1943 pero residente na Provenza francesa desde 1991, onde vive unha sorte de exilio voluntario que dedica integramente aos seus debuxos, Crumb está considerado como o pai do cómic underground e converteuse nun dos historietistas máis influintes do século XX, por levar ao límite a linguaxe das viñetas con ironía e sen molestias. Sen esquecer o sexo, os espidos, a violencia ou o incesto, esta vez Crumb rendeuse á propia forza do texto, debuxando a un Deus sen aditivos, que aparece poderoso e cunha longa barba branca na portada da edición española, que acaba de publicar edicións La Cúpula.

Polémica servida

"Si a miña interpretación literal e visual da Xénese ofende a algúns lectores, o que parece inevitable considerando que o texto é reverenciado por moita xente, só podo dicir na miña defensa que me aproximei a el como un traballo meramente ilustrativo, sen intención de ridiculizar nada nin facer bromas visuais", precisa Crumb, consciente de que a súa obra non vai estar exenta de polémica. Aínda que Crumb dota ás mulleres da "Xénese" dun aspecto mediterráneo, esaxerando as curvas e os contornos, o debuxante adopta, fiel ao seu estilo, unha mirada máis realista e menos caricaturesca para centrarse nos feitos con atmosferas trazadas de maneira minuciosa. Crumb, que ademais de debuxante é un apaixonado da música, á que dedicou parte da súa vida, era un fervente católico ate que cumpriu dezaseis anos. Agora é un agnóstico declarado que examinou o verdadeiro contido da Biblia e a Torá a través de decenas de versións das que se serviu para desafiar a "interpretacións edulcoradas nas que se quitou o escabroso", segundo Emilio Bernárdez, coeditor de "Xéneses". Pero nesta obra, afirma Bernárdez, "imponse o respecto, porque o texto non se pode inventar, nada do que Crumb puidese inventar sería máis ridículo". "Crumb limitouse a plasmar o que hai -recalca o coeditor-, a trasladar en imaxes o que pon na Torá dos xudeus e na Biblia dos católicos para non insultar". "Xénese" saíu á venda esta semana nunha decena de países, cunha tiraxe de 5.000 exemplares en España que está dirixida a todos os que esperan un novo libro de Crumb desde fai case cinco anos e a "xente que non toque un cómic nunca e cambie de opinión grazas a isto", conclúe Bernárdez.
Por Mónica Faro da axencia EFE

La vendedora de huevos. De Linda Cirino

LA VENDEDORA DE HUEVOS
LINDA CIRINO
TITULO ORIXINAL: Eva's Story

.
Eva é unha campesiña que vive na Alemaña nazi. A súa vida dá un xiro radical cando decide dar acubillo na súa granxa a un novo estudante xudeu e a unha misteriosa nena. Mentres, o seu marido é obrigado a alistarse no exército e os seus fillos hipnotizados polo movemento das Mocidades Hitlerianas. Escrito cunha tensión dramática palpable entre liñas, "A vendedora de ovos" é unha historia memorable e tenra na que Eva vai tomando conciencia do momento político que lle tocou vivir. Un libro incrible. Sinxelo e á vez contundente, Linda D. Cirino amósanos como o persoal é político. Ao irromper a axitación política na súa granxa e na súa vida, da maneira máis inesperada, Eva aprende do mundo e descóbrese a si mesma e o seu lado máis humano.
Se queres baixar de balde este libro en pdf: BAIXAR AQUI
Fai logo click en "descargar desde 4shared"

Novo libro de Débora Chomski

La cocina sagrada

Recetas de las tradiciones cristiana, islámica, budista, hindú y judía

Colección: Cocina

Encadernación: Tapa dura

ISBN: 97884-84284864

Páxinas: 312

.

Na cociña sagrada, Débora Chomski entra no mundo que relaciona as relixións e a comida, retratando por capítulos cada unha das cinco relixións principais: o cristianismo, o hinduismo, o islamismo, o budismo e o xudaísmo. Cada capítulo consta dun apartado teórico que explica as principais características dietético-relixiosas de cada crencia, curiosidades, qué alimentos están prohibidos e por qué, etc. De seguido, a autora ofrecenos un receitario de 20 receitas por relixión, acompañadas dun apartado cun calendario gastronómico relixioso moi útil para a sociedade actual, na que conviven moitas e diferentes relixións e onde a mestura de culturas é un feito que debuxa un interesante mosaico humano, social e cultural.

Máis información: http://www.albaeditorial.es/

Judios e Inquisición en Ribadavia. De Gloria de Antonio

JUDIOS E INQUISICIÓN EN RIBADAVIA

Gloria de Antonio Rubio

Edita: Concello de Ribadavia

Coa colaboración de Casa Sefarad-Israel, Red de Juderias de España e do Instituto de Estudios Gallegos "Padre Sarmiento".

.

Gloria de Antonio Rubio, doutorada Historia Medieval (UNED, 2002) coa tese "Comunidades judias en Galicia (siglos XI — XV)", dirixida polo Doutor Enrique Cantera Montenegro. Posteriormente, no ano 2006, foi publicada pola Fundación Pedro Barrié de la Maza, dentro da colección Galicia Histórica, co título "Los judíos en Galicia (1044-1492)". Esta obra foi galardonada en Israel co Premio Samuel Toledano (Jerusalén, 2008).

.

É autora de numerosos capítulos de libros e artígos publicados en diversas revistas de ámbito nacional e internacional, así como de varias monografías de carácter xeral. Cabe mencionar, entre elas, "Os xudeos de Galicia" (Santiago, 2002). Forma parte desde o ano 2000 dos equipos de investigación do Instituto de Estudos Galegos "Padre Sarmiento" (CSIC-Xunta de Galicia), participando específicamente nos traballos vinculados ao Dicionario Biográfico da Galicia dos Trastámara (1469-1480), proxecto financiado pola Fundación Pedro Barrié de la Maza.

Viena. De Eva Menasse

" Viena "

De Eva Menasse

Editorial Lumen, 2008

439 páxinas

Español

.

Eva Menasse cóntanos a historia dunha familia xudía que viviu en Viena ao longo do século XX sufrindo en carne propia a ditadura nazi e os dramas da guerra e da posguerra. As continxencias históricas son só o pano de fondo dos avatares dos personaxes: uns homes e mulleres dispostos a morrer baixo as bombas con tal de non perderse unha boa partida de bridge. Un clan no que, ao lembrar as penurias da guerra, o avó só é capaz de dicir que todo cheiraba moi mal, pois lle faltaba a súa colonia de espliego. Unha familia, en fin, na que a dignidade persoal está moi por encima de todo.

.

Eva Menasse (Viena, 1970)
Escritora e periodista xudía austriaca nacida o 11 de maio de 1970 en Viena. Estudou Historia e Literatura xermanas. Iniciou a súa carreira coma colaboradora da revista vienesa Profil, pasando logo a traballar coma correspondente en Praga e Berlín do diario de Frankfurt Frankfurter Allgemeine Zeitung, o máis importante en lingua alemá, para o que cubriu o xuizo ao pseudo-historiador revisionista David Irving en Londres. Deixou este xornal para dedicarse a escribir a súa primeira novela, "Vienna". A traducción ao inglés da súa novela Vienna foi finalista do Premio Independente de Ficción Extranxeira de 2007 no Reino Unido.

Vou Chamar A Policia. De Irvin D.Yalom

Autor: YALOM, IRVIN D.

Editora: AGIR

Assunto: PSICOLOGIA - PSICANÁLISE

Idioma: Portugués

.

Em novo livro, o psiquiatra Irvin Yalom leva o Holocausto para o divã

.
A perseguição aos judeus durante a Segunda Guerra Mundial é o principal tema de Vou Chamar a Polícia – e Outras Histórias de Terapia e Literatura (Ediouro, 264 páginas, 49,90 reais), título do novo livro do psiquiatra americano Irvin Yalom, 78 anos. Chega às lojas nesta semana. Mais conhecido como o autor dos best-sellers A Cura de Schopenhauer (130.000 exemplares vendidos no país) e Quando Nietzche Chorou (410.000), Yalom adiciona o Holocausto à sua lista de assuntos preferidos, na qual figuram a psicoterapia e a filosofia.

.

Como Vou Chamar a Polícia é um pequeno conto, a Ediouro juntou ao texto uma obra lançada por Yalom nos Estados Unidos há cerca de dez anos, The Yalom Reader – O Leitor de Yalom, em tradução livre para o português. Nela, o autor analisa sua produção literária. “É uma espécie de antologia minha”, explica o prolífico terapeuta, que já trabalha em um novo projeto, um livro sobre – adivinhe – um filósofo: Bento de Spinoza. O novo, o antigo e o futuro livro, além da psicoterapia e da filosofia, é claro, compõem a conversa de Yalom com VEJA.com.

Presentación da Colección “Sefarad” en Lisboa

Colecção “Sefarad” é lançada em Lisboa
Informa Nuno Guerreiro Josué

.

A editora Nova Vega vai lançar esta semana a sua muito aguardada colecção Sefarad, coordenada por Jorge Martins. O lançamento vai ter lugar na próxima quinta-feira, dia 24 de Setembro, às 18:30H, na livraria Círculo das Letras, na Rua Augusto Gil 15B, em Lisboa. A inaugurar a colecção serão apresentados os seus dois primeiros livros: Breve História dos Judeus em Portugal, de Jorge Martins; e A Tormenta dos Mogadouro na Inquisição de Lisboa, de António Júlio de Andrade e Maria Fernanda Guimarães. As obras serão apresentadas por António Eloy e António Marques de Almeida, respectivamente.Segundo o Professor Jorge Martins, esta colecção tem por missão principal “divulgar os estudos judaicos e inquisitoriais portugueses, preenchendo assim um vazio editorial.”

"La semilla de la barbarie" de Enrique Moradiellos

La semilla de la barbarie
Enrique Moradiellos
Ediciones Península
Madrid, 2009
288 páxinas

.

Faro de Vigo - 19.09.09

Unha reseña de Julio Antonio Vaquero Iglesias

.

O historiador asturiano, Enrique Moradiellos, fixo un paréntese nas súas habituais investigacións sobre a guerra civil española e sobre a metodoloxía histórica para ofrecernos neste o seu último libro unha excelente síntese informativa e divulgativa sobre o Holocausto e os seus antecedentes. A súa finalidade foi explicitamente pedagóxica. Moradiellos fai súa a afirmación do historiador francés F.Furet de que só desde unha información histórica veraz e unha lembranza non partidaria do Holocausto, poderase evitar a súa reprodución. Isto é: a tese clásica que Primo Levi recollía na súa expresiva admonición: "Se o mundo chegase a convencerse que Auschwitz nunca existiu, sería moito máis fácil edificar un segundo Auschwitz. E non hai garantías de que esta vez devorase só aos xudeus".

.

Para iso o autor procedeu comezando polo final. Primeiro, analiza, a través dun soberbio despregamento bibliográfico, a natureza e a singularidade do Holocausto e todas as fases do proceso da política antisemita levada a cabo polo Terceiro Reich que, a partir da invasión da Unión Soviética pola Wehrmacht en 1941, conduciron a política de eliminación definitiva do pobo xudeu nos campos de exterminio, a eufemísticamente denominada "solución final". Para despois levar a cabo un brillante percorrido dos antecedentes do "odio máis antigo", cunha brillante disección da historia da xudeofobía na Antigüidade clásica e na Idades Media e Moderna até o antisemitismo que se difunde no século XIX por Alemaña e grande parte de Europa. E faino desde a constatación historiográfica do salto cualitativo que o antisemitismo racista do XIX supuxo fronte a xenofobia antixudea anterior. Mentres esta última fundamentouse en prexuízos relixiosos e culturais que non presupuñan, a pesar da discriminación e os progroms, a imposibilidade da integración da minoría xudía a través da asimilación e a conversión, o antisemitismo do século XIX e XX, ao contrario, baseouse nun cientificismo biolóxico reduccionista de inspiracións hereditarias, era cualitativamente unha raza inferior coas súas capacidades intelectuais e morais degradadas, pero que se opuña á hexemonía da raza superior alemá.

.

Ese racismo biolóxico reinventou e difundiu ao longo do século XIX un novo estereotipo fisonómico do xudeu, mestura dos vellos mitos da xudeofobía clásica cos do novo racismo: o do xudeu errante, de nariz ganchuda, mentón prominente, mirada furtiva e cheiro desagradable. á vez que actualizou o vello mito medieval do contubernio xudeu con Satán convertido agora no complot xudeomasónico, ao que tantas veces fixo alusión o ditador español. Este novo antisemitismo radical está en relación cos cambios ideolóxicos e económico-sociais da Modernidade. A ideoloxía liberal supuxo a emancipación legal de resentimento daqueles grupos urbanos e rurais que se viron prexudicados polo profundo cambio histórico que achegaba a implantación do novo sistema industrial. Desde eses sectores sociais os xudeus foron agora percibidos non xa como os negadores da divindade de Xesuscristo e os causantes da súa crucifixión, senón como os axentes e beneficiarios dun sistema económico que dificultaba o seu modo de vida tradicional e era prexudicial para os seus intereses económicos.

.

E esa estendida percepción creou o caldo de cultivo idóneo para a extensión entre amplas capas dese antisemitismo moderno que culminou no xenocidio industrial planificado polos nazis. Ésa é a secuencia histórica que explica o Holocausto. A súa motivación, como demostra Moradiellos apoiándose nunha solvente e abundante bibliografía, foi, pois, esencialmente ideolóxica e non o resultado de razóns estratéxicas militares ou políticas. Como tampouco, un plan diabólico levado a cabo por unha minoría de nazis fanáticos e tolos ás costas do pobo alemán, senón coa compracencia de moi amplos sectores da poboación alemá e europea infectados por aquel antisemitismo racista precedente que contaminou mesmo até as Igrexas. Antisemitismo que alcanzou a súa expresión xenocida no propicio contexto da "guerra total" que desatou a invasión da Unión Soviética polos nazis. Sen dúbida, nos tempos que vivimos, libros como este deberían ser de lectura obrigatoria para os estudantes dos últimos cursos de secundaria, pero tamén de meditada reflexión para toda clase de lectores.

"Os Anagramas de Varsóvia" de Richard Zimler

Os Anagramas de Varsóvia
de Richard Zimler
Edição/reimpressão: 2009
Páxinas: 368
Editor: Oceanos

Idioma: portugués
ISBN: 9789892305837
Colecção: Mar de Histórias

.
Um romance policial arrepiante e soberbamente escrito passado no gueto judaico de Varsóvia. Narrado por um homem que por todas as razões devia estar morto e que pode estar a mentir sobre a sua identidade… No Outono de 1940, os nazis encerraram quatrocentos mil judeus numa pequena área da capital da Polónia, criando uma ilha urbana cortada do mundo exterior. Erik Cohen, um velho psiquiatra, é forçado a mudar-se para um minúsculo apartamento com a sobrinha e o seu adorado sobrinho-neto de nove anos, Adam. Num dia de frio cortante, Adam desaparece. Na manhã seguinte, o seu corpo é descoberto na vedação de arame farpado que rodeia o gueto. Uma das pernas do rapaz foi cortada e um pequeno pedaço de cordel deixado na sua boca. Por que razão terá o cadáver sido profanado? Erik luta contra a sua raiva avassaladora e o seu desespero jurando descobrir o assassino do sobrinho para vingar a sua morte. Um amigo de infância, Izzy, cuja coragem e sentido de humor impedem Erik de perder a confiança, junta-se-lhe nessa busca perigosa e desesperada. Em breve outro cadáver aparece - desta vez o de uma rapariga, a quem foi cortada uma das mãos. As provas começam a apontar para um traidor judeu que atrai crianças para a morte. Neste thriller histórico profundamente comovente e sombrio, Erik e Izzy levam o leitor até aos recantos mais proibidos de Varsóvia e aos mais heróicos recantos do coração humano.

Cocina judía para celebrar la vida. De Debora Chomski (Entrevista)

Unha conversa con Débora Chomski de J.L.Argüelles (La Nueva España-05.09.09)

O Pobo do Libro, mais tamén o da boa mesa. Esta é unha das conviccións que a profesora Débora Chomski defende no seu libro «Cocina judía para celebrar la vida», volume que ven de publicar a editorial Trea na súa colección sobre gastronomía. Libro que é moito máis que un singular receitario internacional de comida «kasher». A súa autora, liga unha elocuente relación entre a cociña xudía e unha milenaria tradición cultural e relixiosa para a que o alimento é, tamén, respecto ao propio corpo e ao espirito. Antigas ensinanzas que soan case revolucionarias nestes inclementes tempos de «comida rápida» e «bocados lixo».

-Vostede afirma que a cociña xudía é un acto de amor con todos os sentidos, por que?

-Hai un factor emocional que ten que ver cos sabores da infancia, que mobiliza todos os sentidos. O libro é o resultado dunha inquietude por transmitir aos meus fillos, nunha contorna sen referencias e no que o xudeu é invisible, unha herdanza milenaria.

-Haberá quen sorría cando vostede subliña que a cociña xudía ten unha dimensión espiritual.

-No caso da alimentación xudía, que é «kasher» (suxeita a unha serie de prescricións e normas de preparación), onde se elixe moi ben o que imos comer en función dos nosos principios relixiosos e hixiénico-dietéticos, fica claro que cambia a relación co que inxerimos; é dicir: non comemos calquera cousa. No momento no que se dan as beizóns a un alimento, cambia a nosa relación con este, que se volve sacro.

-Como se foi enriquecendo esta cociña milenaria a partir da presenza, das idas e voltas do Pobo Xudeu por todo o mundo?

-Cóntolle unha anécdota persoal. Os meus avós son de Lituania, Polonia e Bielorrusia, pero emigraron a Sudamérica, onde tiveron fillos e netos; unha das súas netas, que son eu, está agora en Cataluña. Pois ben, en toda esa trasfega, os meus avoíños, que xa tiñan a súa cociña xudía, aprenderon a cociña de todos eses países, incluída a arxentina, que ten, á súa vez, moitas achegas da mesa italiana. Pois ben, eu fago as receitas da miña avoíña, máis as da miña mamá, de Arxentina, ademais das españolas que eu adecuei ás nosas tradicións. Creo que se trata dun camiño de ida e volta, de interinfluencias, no que a base son os alimentos que mencionan os nosos textos sacros. Pero claro, os ingredientes que se empregan en cada zona xeográfica ou o feito de ter un lume rápido ou outro lento xa cambia todas as cousas, o resultado final.

-Vostede establece distincións entre un e outro tipo de cociña xudía.

-A cociña xudía é unha, pero hai realizacións, pratos, que se adecuan a distintos espazos. Por exemplo, a sefardí, que é de orixe española, e a askenazí, que se desenvolveu fundamentalmente en Europa do Leste e Europa Central. Son produto de costumes relixiosos e gastronómicos particulares. Logo, hai países nos que se sumaron as cociñas locais ás sefardíes e askenazíes. É unha descrición esquemática, porque hai máis cousas.

-Hai quen pode pensar que as severas leis dietéticas («Kashrut») que pesan sobre a alimentación que toman os xudeus limita e condiciona, pero para mal, esa cociña e os seus resultados.

-Non só os xudeus teñen limitacións na súa alimentación. Os árabes seguen as súas prescricións; os budistas posúen, así mesmo, unha serie de normas; entre os cristiáns, os adventistas seguen, practicamente, as limitacións «kosher». Case todas as relixións teñen normas dietéticas. Si é certo que esas prohibicións obrigan a desenvolver o enxeño, a adaptar ou recrear receitas gastronómicas.

-Pode parecer absurdo que condicionemos a nosa inxesta de alimentos a algunhas frases veterotestamentarias.

-Esas frases teñen unha motivación hixiénico-dietética, que se explica pola dificultade para conservar certos alimentos. O consumo de porco xeraba, por exemplo, graves problemas de triquinose. Logo está a explicación relixiosa, espiritual, que é máis cabalística.

-A explicación relixiosa elabórase a posteriori para xustificar a prescrición hixiénica ou sanitaria?

-Eu creo que unha e outra cousa están relacionadas: saúde, experiencia e espiritualidade. Por iso é polo que unha vez superados os problemas derivados da conservación de alimentos, manténse aínda a dimensión espiritual, á que engádeselle a afectiva, de pertenza a unha comunidade.

-Permítame unha brincadeira, pero a moitos defensores do xamón parécelles un pecado gastronómico as súas prescricións sobre o porco.

-Si, claro, pero son costumes, normas que ten cada grupo e que lle permitiron preservarse.

-Cantas persoas suman as comunidades xudías que viven en España?

-Entre trinta mil e corenta mil persoas.

-Esas comunidades seguen a machada todo esas prescricións?

-O xudaísmo é bastante liberal. Os ortodoxos seguen todas as regras tal cal; os conservadores obedecen unhas cousas e outras non, mentres que os reformistas, que poden ter o seu equivalencia na reforma cristiá, expoñen cambios en función do ambiente e da contorna. Ben, é sempre unha cuestión de elección persoal.

-O seu libro reúne numerosas receitas, algunhas que conectan directamente cunha cociña máis moderna.

-Dou receitas moi antigas, algunhas mesmo dos xudeus españois e do norte de Marrocos; despois hai outras que son resultado de pasar a cociña moderna polo filtro «kasher». Xorde entón unha cociña innovadora, case molecular. Digamos que no libro expoño unha cociña versátil. O libro foi ben recibido, porque é algo diferente, cun receitario amplo.

*Débora Chomski Warcowicki reside en Barcelona. Con ampla formación en linguas e comunicación, imparte clases sobre comunicación e gastronomía no máster que sobre ambas disciplinas ofrece a Universitat de Vic. Forma parte, ademais, do L'Observatori de l'Alimentació da Universitat de Barcelona. Colaboradora de varias publicacións, é relatora e conferenciante habitual en cursos sobre relixión e gastronomía. É autora de «La lengua en los medios de comunicación». En «Cocina judía para celebrar la vida» ofrece unha visión renovada sobre a alimentación nunha das grandes culturas universais.

"Cocina judía para celebrar la vida"

Débora Chomski

Formato: 17 x 24

I.S.B.N.: 978-84-9704-429-5

376 páxinas

Idioma: español

P.V.P.: 35

Ediciones Trea

L'Observatori de l'Alimentació http://www.odela-ub.com/index.htm

"El último rabino" de Enrique de Diego

El último rabino

Autor: Enrique de Diego

Aneto Publicaciones

PVP: 24.00 euros

ISBN: 978-84-92518-19-0

Número de Páxinas: 416

Idioma: español

.

"O último rabino" é a demostración de que a historia supera a ficción, porque ningunha etapa máis apaixonante que a historia con rigor novelada polo autor: o conflitivo reinado de Enrique IV, o azaroso acceso ao trono de Isabel a Católica -tras gañar a guerra contra os partidarios de Juana a Beltraneja-, e o intenso reinado de Isabel e Fernando. Tempo convulso, cheo de intensas polémicas, no que as personaxes parecen sacadas da lenda, pero son estrita historia de Sefarad. Abraham Seneor, rabino maior das alxamas de Castela, amigo persoal de Isabel, factor crave no seu ascenso ao trono, verase inmerso no vórtice da tormenta desatada que culminará na expulsión dos xudeus. De fondo, unha sociedade de paixóns intensas, un Estado en formación e unha España que recupera a unidade política perdida coa invasión musulmá. Sobresaíndo na paisaxe axitada de cidades fabrís, aínda fresco o seu espírito de fronteira, o marco incomparable de Segovia.

.

Enrique de Diego é xornalista de longa traxectoria. Actualmente é director dos programas "A fondo" e "O país das marabillas", de RadioIntereconomía, así como interlocutor de "O gato á auga" e "Máis se perdeu en Cuba" de Intereconomía TV. Colaborador en numerosos dixitais. Como escritor, é autor dunha exitosa triloxía templaria. Combina a mellor técnica narrativa cunha documentación exhaustiva, posta ao servizo do obxectivo de converter a novela histórica no mellor e máis amable canle de divulgación dos feitos: historia novelada en sentido estrito.

Informa Mary Cousillas

Los otros niños del pijama de rayas. Los ángeles del Holocausto. de Licia Lopez de Casenave

Los otros niños del pijama a rayas

LOS ANGELES DEL HOLOCAUSTO
Autores: LÓPEZ DE CASENAVE, LICIA
EAN: 9788493698133
Prezo: 12,90 €
Editorial: AS DE DIAMANTES
Colección: NARRATIVA
Temática: NARRATIVA Y NOVELA
Encadernación: RUSTICA
Lugar de publicación: BARCELONA
Idioma: ESPAÑOL

.
A infancia e a súa tenrura e inocencia mestúranse neste libro coa crueldade da guerra. Un relato conmovedor dos nenos que viviron as peores situacións durante a segunda guerra mundial, os seus carceleiros e os seus salvadores. O retrato máis humano dos ghettos, os campos de exterminio e as rutas dos deportados e exiliados. Testemuño, historia, amor, odio, rancor e superación. Un relato de vida e esperanza que axita a memoria. Unha referencia imprescindible.

Via Merce

EL GUARDIAN DE LA AURORA de Richard Zimler

EL GUARDIAN DE LA AURORA

de Richard Zimler
Editorial DESTINO

Ano 2009

360 pags
Língua: CASTELLANO

Encadernación: Tapa blanda

ISBN: 9788423341689

.

O século XVI está a piques de chegar ao seu fin. Na colonia portuguesa de Goa, a Inquisición logrou establecerse e está a facer progresos no seu labor de converter ao cristianismo tanto aos xudeus secretos como á poboación hindú. A pesar do convulso da situación, a familia Zarco mantén as súas raíces portuguesas e xudías. Tiago e a súa irmá Sofia gozan ilustrando manuscritos xunto ao seu pai e coas festas hindús que celebra a súa querida cociñeira Nupi. Pero ese paraíso acaba ao mesmo tempo que a súa infancia, cando pai e fillo son capturados pola Inquisición. Anos despois, completamente esnaquizado, Tiago volve á India tras cumprir a súa sentenza en Portugal. Devastado por todo o que perdeu, descubrirá quen se esconde tras a traizón e a denuncia á súa familia, unha verdade que preferitía non ter que afrontar. Ademais dunha extraordinaria recreación histórica e un vivísimo testemuño da crueldade baixo a Inquisición na India, "O gardián da aurora" é un cativador relato de misterio, e unha profunda e lúcida exploración sobre a natureza do mal e as súas consecuencias. «Zimler ten ese toque de xenialidade que os críticos non poden explicar pero que os lectores recoñecen, esa maxia que todos os novelistas desexan pero que só algúns posúen.» The Independent

Eis o periplo en fin duns xudeus portugueses pola India, fuxindo da Inquisición. A novela narra o periplo e as desventuras da familia dun xudeu portugués, ilustrador de manuscritos, que emigra á India a finais do século XVI fuxindo do terror da Inquisición portuguesa. Co transfondo do exotismo e a beleza máxica de Oriente, os nenos inícianse á vida, sofren as inxustizas da persecución relixiosa e o asombro ante a complexidade da historia. Unha novela maxistral histórica acerca da época da Inquisición, profundamente evocadora. Un canto á vida a pesar da opresión. Unha alegación contra a intolerancia. Unha historia de paixón, celos, despeito e vinganza narrada cunha prosa de gran sensualidade.

http://www.edestino.es/FichaLibro.aspx?IdPack=2&IdPildora=573

Doron Benatar Berlín 10119. De Aída Berliavsky

Doron Benatar Berlín 10119.

Aída Berliavsky
www.doronbenatar.com
http://doronbenatar.blogspot.com

.

Un detective xudeu madrileño, un poderoso mafioso reciclado da antiga nomenclatura comunista da Alemaña Oriental, un rico exiliado ruso opositor á camarilla de poder que goberna en Rusia, e o propio servizo secreto ruso (FSB antiga KGB) conflúen sobre un mesmo obxectivo: Facerse coa xoia máis cobizada dos últimos cen anos e que garda no seu interior un segredo longamente buscado. Un novo caso para o detective existencial Doron Benatar. Doron leva uns meses no dique seco por decisión propia tras ver como atropelaban e mataban intencionadamente a Natalie, a moza da que estaba namorado. A súa nai pídelle un gran favor, que axude a unha boa amiga, Esther Brecht e investigue respecto da actual situación e titularidade da casa que a familia Brecht abandonou precipitadamente fuxindo de Berlín Este a noite antes de que o Muro se levantase. O detective acepta o compromiso de mala gana e viaxa a Berlín para interesarse pola propiedade pero descobre que a casa xa non existe e que sobre ese terreo se constrúe agora un edificio de oficinas de luxo porque o lugar obtivo unha enorme plusvalía.

.

Tamén descobre que o actual propietario é unha empresa dun político da antiga Nomenclatura comunista reciclada ao capitalismo máis salvaxe. Esa mesma noite o detective é asaltado do mesmo xeito que a súa habitación de hotel. Aos poucos o perigo vai crecendo e Doron descobre que quen se interesan pola casa buscan algo dun valor incalculable que levaba encima o pai da súa clienta o día que escaparon á zona Oeste e polo que non dubidarán en asasinar a quen faga falta sen escrúpulo algún. Como no anterior libro, intercálase a acción con contos da autora e cos preparativos de voda do seu primo David Horowitz. Toda a familia Benatar, así como a familia Horowitz chegada de México, desprazásense en pleno a Melilla para o desposorio xa que a noiva, Jacqueline, é unha moza xudía melillense que desexa casar na súa terra seguindo as antigas tradicións sefarditas dunha voda berberisca. Ademais, o libro ten a súa anécdota que brevemente vos conto: "Quero que o meu libro, Doron Benatar Berlín 10119, custe 12 euros", dixen. "Iso non o decides ti. Quen che cres que es?", respondéronme. Non desanimei. Sigo co mesmo coche, na mesma casa, e case coa mesma roupa porque o obtido co primeiro libro metino neste segundo para producilo e, claro que custa 12 euros! Incluído o envío a España e Latinoamérica mentres se abre camiño nas librarías, e ademais, se queres pódocho dedicar.

http://www.autopublish.es/libreria/doron-benatar-berlin-10119-p-1762.html

La vida a oscuras. De Beatriz Martínez de Murguía

La vida a oscuras

Beatriz Martínez de Murguía

Sefarad Editores

22 Euros

Importante traballo de investigación -e primeiro en España- sobre un dos feitos máis dolorosos da historia da humanidade. A obra é unha crónica minuciosa que traza un percorrido desde o momento da invasión alemá a Polonia até a liquidación do gueto de Varsovia, relatado polas propias voces dos protagonistas e testemuñas a través de diarios, cartas e testemuños. A vida ás escuras é tamén un tributo aos que se foron para sempre. Hoxe quedan en Varsovia cinco mil xudeus dunha comunidade que, segundo o censo de 1931, sumaba entón 325.659 individuos, algo máis do 30% da poboación. A palabra "catástrofe" é, verdadeiramente, a única capaz de describir en toda a súa traxedia a desaparición, en tan só uns meses, da case totalidade dos xudeus polacos e, con ela, a interrupción irreversible e brutal dos seus mil anos de historia. Beatriz Martínez de Murguía é doutora en Ciencias Políticas pola Universidade Complutense de Madrid e autora dun estudo memorable, "Descifrando cenizas". Persecución e indiferencia (Paidós, 2001), un libro que é unha conxectura sobre as testemuñas que, cos brazos cruzados ou encolléndose de ombreiros, non fixeron nada por evitar a atrocidade.

Informa Carlos Galansky

Los elementos del mundo. De José María Beneyto

LOS ELEMENTOS DEL MUNDO

José María Beneyto

Editorial Espasa

.

Un relato estremecedor, un verdadeiro descenso aos infernos ao lado máis escuro da condición humana.

.

Finalizada a Segunda Guerra Mundial, Alemaña vive sumida nun proceso de "desnazificación". Durante os xuízos de Núremberg, investigadores internacionais instrúen procesos para depurar a responsabilidade penal de numerosos colaboradores do réxime nazi. Entre eles atópase o "Profesor", eminente xurista e catedrático da Universidade de Berlín, que participou na redacción das leis que foron esenciais para o desmantelamento da República democrática de Weimar e o establecemento do nacionalsocialismo. Sometido a un implacable interrogatorio verase obrigado a rememorar a súa vida e, ao tempo, a historia de Alemaña desde o final da Gran Guerra até a derrota de Hitler, período do que foi testemuña privilexiada. O testemuño do "Profesor" transfórmase nunha novela apaixonante, que atrapa ao lector desde a primeira páxina e lévalle da man a través dun relato estremecedor, un verdadeiro descenso aos infernos ao lado máis escuro da condición humana.

.

José María Beneyto é Catedrático Jean Monnet de Dereito Europeo e Identidade Cultural Europea, Catedrático de Dereito Internacional Público e Relacións Internacionais e Director do Instituto Universitario de Estudos Europeos da Universidade CEU San Pablo. Doutor en Dereito (1980) e Filosofía e Letras (1986) pola Universidade de Münster (Alemaña), Master en Dereito e en Relacións Internacionais pola Universidade de Harvard, foi Fellow/Profesor Visitante no Centro de Estudos Europeos da Universidade de Harvard (1988-1990) e funcionario, por oposición, das Comunidades Europeas, onde foi Conselleiro na Dirección Xeral de Investigación e na Comisión de Asuntos Económicos e Monetarios do Parlamento Europeo (1985-1989, na actualidade excedente). Experto na Dirección Xeral IV (Competencia) da Comisión Europea. é Académico correspondente da Real Academia de Xurisprudencia e Lexislación. Ademais, colabora en distintos medios de comunicación especializados e é membro do Padroado de varias Fundacións.

Informa Maribel Ferreiro

"Emocións misturadas", de Rutu Modan

Entre os meses de maio e outubro do 2007, a autora de comics israelí Rutu Modan, coñecida en España pola súa obra Metralla, debuxou para o New York Times unha serie autobiográfica, Mixed Emotions. Nela, Modan conta a súa vida cotía en Israel cando era máis nova, ou feitos que acabaron marcándoa, coma a súa primeira viaxe á cidade de Nova York, cando tiña 21 anos. Coa particular aproximación psicolóxica que adoita facer ás persoaxes das súas obras, a autora retrata o ambiente familiar no que medrou, reflectindo unhas situacións que, de tan universais, calquera pode identificar coma parte da nosa vida cotía.
Os capítulos, a razón dun mensual, son:

My first time in New York City,

How I lerned to relax,

The Most Popular Girl in Warsaw,

A Family Bargain,

Queen of the Scottish Fairies

Chez Maurice.

Informa Iago Pillado

JAMILTI Y OTRAS HISTORIAS DE ISRAEL. De Rutu Modan

JAMILTI Y OTRAS HISTORIAS DE ISRAEL
Rutu Modan
Ediciones SinSentido

Tras o seu magnífico album "Metralla", o seu anterior traballo, proporcionoume, chega ás nosas librarías un traballo anterior pero publicado en España posteriormente. A través das 7 historias curtas recompiladas podemos observar a progresión estilística, duns primeiros relatos que están máis preto do naif e do retro, á súa última historia no tempo, cun estilo gráfico case idéntico ao de Metralla. En canto a temáticas cada unha das historias ten un envoltorio diferente que vai desde a trama policial até o relato fantástico-absurdo. En todo caso, envoltorios que cobren a verdadeira motivación desta magnífica autora, que é a de falar sobre xente común, nas súas relacións do día a día, tendo como fonte a sociedade israelí moderna. Calquera que gustara de "Metralla", non vai ficar decepcionado polo que se vai a atopar aquí. De feito, tan só pola primeira historia (na que un músico, futura estrela do pop, ten que ver como pasan os seus días tocando en festas, esperando que lle chegue o seu momento) e a última (onde contan os preparativos para unha voda, co problema do terrorismo palestino flotando no aire) a compra do libro xa está máis que xustificada.

Informa Maribel Ferreiro

Atrapados en la discordia. De Pilar Rahola e Tomás Alcoverro

Atrapados en la discordia

Editorial Destino

Acaba de sair do prelo o libro "Atrapados en la discordia. Conversaciones sobre el conflicto Israel-Palestina", de Editorial DESTINO. É unha conversa dura, argumentada e moi enfrontada, entre dúas olladas distintas do conflicto de Oriente Próximo. Por unha banda, Tomás Alcoverro, coñecido correspondente no Líbano, e frontal crítico de Israel. Pola outra banda, Pilar Rahola

Do intenso debate, saíu un libro tamén intenso e complexo. Eis o prólogo escrito por Pilar Rahola titulado "El mito y la realidad".

El mito y la realidad.

El primer enemigo de este trágico y duradero conflicto es la propaganda. Y la primera víctima, es la verdad. Sobre el conflicto de Oriente Medio, no se informa, se perpetúan largas retahílas de medias verdades, algunas sonoras incoherencias históricas y una ingente cantidad de mentiras. Es cierto que la deformación de la realidad es un fenómeno innato a las crónicas de guerra, y que ningún conflicto escapa a esa perversión. Pero la deformación periodística que sufre la endémica confrontación entre árabes e israelíes, va mucho más allá de la tradicional dificultad del periodismo, por encontrar el equilibrio informativo. No existe ningún otro conflicto violento que genere tanto maniqueismo y tanta manipulación informativa. Y no hay ningún otro donde se lesione más el código deontológico del periodismo. La persistente voluntad de convertir a Israel en una especie de ente diabólico, eternamente culpable, y, a su vez, de presentar a los palestinos como víctimas universales, sin mácula, ni culpa, ha convertido a la mayoría de la prensa internacional, en parte activa del conflicto, y la ha alejado definitivamente de su condición de cronista. La cuestión es preguntase si esa postura militante, y abiertamente antiisraelí, es realmente útil para resolver el conflicto, o solo sirve para maquillar algunas malas conciencias.

¿Es útil para conseguir la paz? ¿Lo es para el pueblo palestino? O, como me temo, ¿solo sirve para encender algunas soflamas de una izquierda caduca, cuya nostalgia de viejas ideologías, la ha llevado a substituir el póster amarillento del Che Guevara, por la kefia palestina? Porqué si algo resulta meridianamente claro es que la demonización que sufre Israel, en manos del periodismo, y, especialmente, en manos de la intelectualidad de izquierdas, no ayuda a ninguna de las partes, y contamina seriamente los caminos de la paz. Veamos algunas de las reflexiones divergentes sobre un conflicto que, generalmente, no goza del análisis sereno, sino de una profusa evacuación de vísceras. ¿Existe otro problema en el mundo que genere más adrenalina y menos pensamiento, que éste? ¡Cuántos ciudadanos inteligentes, con sus carreras bajo el brazo y sus títulos de prestigio, devienen auténticos ignorantes cuando hablan de Israel! ¡Y cuántos de ellos hacen buena la máxima que un día dediqué a José Saramago, paradigma de la histeria antiisraelí más desacomplejada: “se puede escribir como los ángeles, y pensar como los idiotas”! Si algo es cierto, en todo caso, es que el antiisraelismo forma parte de lo políticamente correcto, tanto que se ha convertido en un auténtico pensamiento único. Sin embargo, a pesar de su “incorrección” y a pesar de parecer, sin serlo, una pura provocación, oso plantear algunas “verdades distintas”, a las “verdades” oficiales que parecen imponerse, sin solución de debate.

La primera “verdad” es que el principal aliado del pueblo palestino, es Israel. Probablemente, de hecho, es el único que tiene. O dicho de otra forma, algunos de los que más gritan el “Palestina libre” y más criminalizan al “ente sionista”, son los que más daño hacen a los intereses del pueblo palestino. No solo porqué cualquier estado palestino viable, pasa necesariamente por la colaboración con el vecino Israel, sino porque la mayoría de países que intervienen en el conflicto, nunca han querido un Estado palestino. Peor aún, tampoco lo quieren los grupos palestinos que usan el terrorismo yihadista, y cuyo único objetivo es una República islámica mundializada. No hay un solo texto de Hamás, en décadas de existencia, que plantee la creación de un Estado palestino libre. Y ello es extensible a otros grupos de la misma naturaleza ideológica. Si hablamos de países teóricamente “amigos” de Palestina, como Irán o Siria, los hechos son dramáticamente contundentes: profusa ayuda económica y militar para el terrorismo; cero ayuda económica para la construcción de un estado moderno; cero ayuda diplomática para su viabilidad. Palestina es la gasolina que enciende muchas mechas en Oriente Próximo, pero la mayoría no tienen como finalidad crear un Estado independiente, sino acosar, hostigar y violentar a Israel, cuya naturaleza democrática resulta pura dinamita para los regimenes de la zona. Tampoco sirve de mucha ayuda para resolver el conflicto, la minimización del terrorismo palestino, que perpetran, con suicida alegría, la mayoría de los grandes pro-palestinos que pululan por las esferas del pensamiento progresista. Hamás, y el resto de grupúsculos de la misma naturaleza, son un auténtico cáncer para Palestina, fanatizan a su sociedad, usan a adolescentes como bombas humanas, esclavizan a sus mujeres, asesinan a los disidentes e hipotecan, para siempre, toda posibilidad de acuerdo con Israel. Practican, pues, una ideología totalitaria.

No hay ninguna duda de que, para los palestinos democráticos, Israel es un enemigo con el que tendrán que pactar algún día. Pero está claro -otra “verdad” incómoda-, que Hamás es el enemigo principal, y con éste nunca podrán pactar nunca. Lo cual nos lleva a otro enigma de este particular conflicto: ¿cómo es posible que jóvenes de extrema izquierda y sesudos progres de carnet, griten “vivas” por las calles occidentales, a una organización totalitaria que nunca ha luchado por la libertad de nadie, sino por la esclavitud de todos? Por supuesto, el mito también señala, con pasión inaudita, que la culpa del conflicto es toda de Israel, porqué ocupa territorios palestinos, y no quiere la paz. Sin embargo, la otra “verdad” señala cómo, históricamente, los árabes nunca han creado un estado palestino cuando han podido hacerlo, ni en Gaza por Egipto, ni en Cisjordania, por Jordania. Y señala también que, cada vez que ha habido una posibilidad de paz, Israel ha cedido territorios que había conquistado, después de guerras cruentas. “Paz por territorios” es un lema clave de la política de defensa israelí, cuya virtualidad no discute ningún de sus líderes. A diferencia de los palestinos, que nunca han perdido una oportunidad de perderlas todas, Israel nunca ha dejado escapar una sola oportunidad para garantizar la paz. Pero hay una gran diferencia entre entregar territorios, después de una garantía de acuerdo pacífico, y entregar territorios sin ninguna garantía. Léase Gaza. Sharon devolvió la franja. Y ello solo ha servido para que Irán armara un auténtico ejército, financiara la logística terrorista, disparara miles de misiles contra Israel y retrasara cualquier posibilidad de acuerdo. ¿Quién puede pedir a un país que retorne territorios gratuitamente, sin acuerdo de paz, y con la posibilidad de que se conviertan en plataformas de su propia destrucción? Eso, que no se pediría a nadie, se exige permanentemente a Israel. El mito habla de Israel como el gran gigante militar de la zona. La triste otra “verdad” es que Israel es el único país del mundo amenazada de destrucción, el único cuyo pueblo ya ha sufrido intentos de exterminio, el único que sufre la amenaza de un ataque nuclear, y el único que puede desaparecer.

¿Cuántos días, meses, años pueden perder la guerra, los enemigos de Israel? Eternamente. ¿Cuántos puede perderla Israel? Un solo día. Uno solo, y desaparece. Otros muchos mitos circulan sobre el conflicto, y todos confluyen en una única dirección: Israel es una especie de ente diabólico, culpable de los males de la región y hasta de los males del mundo. Sorprende que esta obsesiva criminalización la perpetren intelectuales que dicen defender la libertad, pero así es. Sin embargo, la incómoda “verdad”, es que Israel es el único país que defiende la libertad en la región, y el único dispuesto a convivir con un estado palestino. ¿Están dispuestos, el resto de países islámicos, a convivir con un Israel democrático? Porqué, si otra “verdad” acompaña a ésta primera, es que la paz no se decide, hoy por hoy, entre Ramallah y Jerusalén. Se decide en Teherán, en Damasco, en las montañas de Paquistán, en los agujeros del pensamiento fundamentalista, en cada rincón donde se ha inoculado el odio a Israel. ¿Es Palestina el gran enemigo de Israel? No. Palestina será su más fiel aliado, si se consigue la paz. Porqué algo está claro, palestinos e israelíes sufren la misma amenaza, y sobreviven al mismo enemigo: el fundamentalismo islámico. Es una tragedia para Israel, y para el mundo, que los intelectuales más chillones que practican la profusa histeria antiisraelí, no griten, con la misma intensidad, contra esta plaga totalitaria. Una última consideración. Mis reflexiones no pretenden convencer a nadie. Las respuestas que planteo no son dogmas de fe. Solo pretenden abrir nuevos interrogantes, conseguir que el pensamiento único contra Israel se quiebre, para dar paso al debate inteligente. El gran problema de este conflicto, es que sobre Israel no hay preguntas, solo respuestas dogmáticas. No hay ideas, solo consignas. No hay debates, solo pancartas. Todo ello, que hace mucho ruido y remueve muchos estómagos, no sirve para nada. Ni para los palestinos, ni para la paz. ¿O alguien cree que la paz se construye en contra de Israel? ¿O alguien cree que la paz la pueden traer los fundamentalistas totalitarios? Si fuera el caso, evidentemente se trataría de la paz de los cementerios. Israel y Palestina, vidas cruzadas, destinos paralelos. Una sin la otra no tienen Futuro. El reto es conseguir que también tengan Presente. En eso trabajamos los que creemos en la libertad de los dos pueblos, sin usar la libertad de uno, contra la del otro. Y en eso no trabajan los que solo se mueven por el odio antiisraelí. Pueden gritar mucho en la calle, pero solo les asiste la razón de su prejuicio.

Prólogo do libro "Atrapados en la discordia". Ed. Destino, 2009

Informa Maribel Ferreiro

Matar sin que se note. De Gustavo D.Perednik

Matar sin que se note

Gustavo D.Perednik

Editorial Planeta

.

Os protagonistas de "Matar sin que se note" son xuíces comprados, avogados cómplices, nais de nenos mortos convertidas en adaís da xustiza, xefes de goberno arxentinos, israelís e iranianos, funcionarios encumbrados que caeron nas gadoupas da corrupción, un teimado e perseverante fiscal, e unha mallada sociedade que deixábaos pasar atónita. O 18 de xullo de 1994 produciuse o atentado máis brutal da historia arxentina, e aos poucos días comezou a urdirse unha rede para ocultar aos culpables, que foi desbaratada con valentía e testarudez. Esta nova novela de Gustavo D.Perednik ten como epicentro o desmantelamento desa rede. Un estilo que combina rigor e emoción, compromiso e obxectividade, e que permite sacar a luz a verdade indispensábel. Á Arxentina, á vangarda mundial na loita xurídica contra o terrorismo, logra colocar aos terroristas iranianos nas listas vermellas de Interpol, coa aprobación do mundo enteiro. O suspenso do relato inclúe o marco familiar do inmolado, o seu traxecto do Líbano a Buenos Aires, e o testemuño de centenares de testemuñas que abriron unha Caixa de Pandora para sorpresa dos arxentinos.

Revista DEBATS nº 103 "Judaísmo. Diáspora e Itinerarios"

DEBATS nº 103

JUDAÍSMO

Diáspora e Itinerarios

Edita Institució Alfons el Magnánim

Directora: Rosa María Rodríguez Magda

Xefe de Redacción: Josep Carles Laínez

ESPAIS

La Biblia como literatura. Javier García Gibert

La música y los signos. Félix Edo

Judíos en China. Tomás Merlos Sánchez
ENCONTRES

Benaftulav: sobre la correspondencia entre Gershom Scholem y Leo Strauss. Antonio Lastra

Razón, intimidad, exterioridad. Francesc Morató
QUADERN

Entre el estado y la comunidad: el judaísmo crítico de Franz Rosenzweig. Alejandro Martínez Rodríguez

De Plettenberg al Sinaí: El itininerario espiritual de Jacob Taubes. Juan Diego González Sanz

Emil L. Fackenheim: una interpretación. Javier Alcoriza

El reencuentro de Jerusalén y Atenas en la obra de Stéphane Mosès. José María Carabante
FINESTRA

Iconografía del horror: en busca de una ausencia. Vicente Sánchez-Biosca Instrucciones para ver Shoah. Carlos Campa Marcé

Camp de concentració. Rafael Casanova Estruch

Máis información: debats@alfonselmagnanim.com
Formulario de suscripción

Vida y Destino. De Vasili Grossman

Vida Y Destino (Stalingrado) Vasili Grossman

View more documents from endefensadeisrael.

'El humo de Birkenau, De Liana Millu

El humo de Birkenau

Liana Millu

Editoria Acantilado 2005

A CONSTRUCCIÓN DUN RECORDO

Liana Millu, "O fume de Birkenau" (Acantilado e Quaderns Crema) Presentación de Primo Levi

Entre a enorme cantidade de libros que foron publicados con motivo das conmemoracións do 60 aniversario da liberación do campo de concentración de Auschwitz, destaca o dunha autora que, máis que reflexionar, preocupouse por mostrar. Se a literatura é a capacidade de construír imaxes na mente do outro mediante o uso da palabra escrita, a italiana Liana Millu, falecida o ano pasado, alcanzou a máis alta cota nesta arte con "O fume de Birkenau", publicado orixinariamente en 1947 e traducido agora ao castelán por Acantilado e ao catalán por Quaderns Crema. Tiven a sorte de ler este libro no mismísimo campo de concentración de Auschwitz II-Birkenau e, aínda que cheguei a ese lugar algo saturado de lecturas sobre o Holocausto, a forza narrativa dos seis relatos que compoñen este libro, así como a capacidade da autora para evocar algunhas das historias que coñeceu durante o seu cativerio en 1944, devolvéronme a confianza nesa literatura testemuñal que, de tan inmersa no contido, a miúdo esquece o continente. Antes de emprender a viaxe, empapárame coas lecturas de moitos autores que tiveron a triste honra de coñecer o lager de primeira man, pero non conseguira formarme unha imaxe do campo como lugar físico e en moitos casos nin sequera do ambiente que alí se debía respirar. Con todo, a medida que avanzaba na lectura de Liana Mellu, o campo de Birkenau foi enchéndose de personaxes -trasuntos de seres humanos que existiron na realidade- e as imaxes fóronse formando na miña imaxinación con tanta verosimilitude que, cando concluín a lectura, sentín que este libro me ensinou moitas máis cousas sobre o campo de concentración que a multitude de autores que adoitan sinalarse como referentes para a comprensión do Holocausto. No terreo do ensaio, o recentemente publicado traballo de Laurence Ress, "Auschwitz. Os nazis e a solución final" (Crítica), é de gran utilidade para os estudiosos do tema, pero non hai dúbida de que o investigador británico pasa por alto o tema da dor humana para centrarse nos datos históricos sobre a construción, funcionamento e desarmamento do campo. E no terreo da narrativa os títulos "Triloxía de Auschwitz" de Primo Levi, "O home en busca de sentido", de Victor Frankl, "A escritura ou a vida" de Jorge Semprún e algúns libros máis se converteron en exemplos de Literatura Testemuñal repetidos até a saciedade, aínda tratándose de libros cuxos autores se preocuparon demasiado por reflexionar sobre as implicacións daqueles feitos para a comprensión do xénero humano -a este respecto, non hai dúbida de que Primo Levi converteuse nun símbolo deste tipo de literatura, do mesmo xeito que Auschwitz transformouse nun símbolo do exterminio aínda cando non fose o campo onde máis xente faleceu- e demasiado pouco por baixar a mirada ao chan para reconstruír un espazo físico no que se poidan basear os lectores á hora de situar aqueles feitos ou de recrear historias persoais que faciliten a catarse. E esta obsesión pola reflexión é o que provocou que, sempre polo baixo, moitos críticos opinen que non hai demasiada boa literatura sobre o tema dos campos de concentración. En todo caso, hai libros tremendamente e urxentemente necesarios, pero non pola súa literatura, senón pola súa capacidade testemuñal. Porque, aínda que os autores antes citados merézannos o maior dos respectos tanto polo sufrimento que padeceron como polo testemuño que deixaron, esas novelas non conseguen que as imaxes flúan na mente do lector como debesen. Con todo, o libro de Liana Millu deixa de lado a reflexión sobre os feitos presenciados durante o tempo que permaneceu no campo de concentración Auschwitz II-Birkenau, optando por centrarse, simple e sinxelamente, na narración dos momentos que compartiu con outras condenadas. A italiana quere que coñezamos ás persoas que alí morreron porque sabe que estamos perfectamente capacitados para sacar as nosas propias conclusións sobre o significado último do que nos está contando, e deste xeito consegue conmover ao lector dun modo moito máis efectivo: a través da literatura. Desde o primeiro relato, Millu baixa a mirada aos barracóns para mostrarnos historias que estremecerán o espírito dun lector que, ademais, sentirá desde a primeira frase auténticas ganas de meter un pé entre as liñas deste libro, penetrarse na narración e rescatar a todos e cada un dos personaxes que por aquí deambulan. Extraordinarias son as historias de ?A Clandestina?, onde se narran os sufrimentos dunha prisioneira que decide ocultar o seu embarazo para que o neno que leva dentro non termine, como reza o título da recompilación, convertido en fume; de ?Scheiss Egal?, onde se explica o duelo moral que manteñen dúas irmás, unha das cales se alistou ao ?comando das prostitutas? para conseguir comida coa que alimentar á outra, quen á súa vez rexeita dita axuda desde o seu leito mortuorio por considerar que a moral lle impide aceptar uns produtos obtidos mediante unha actividade aos seus ollos pecaminosa; e de ?Alta tensión?, onde se nos mostra a historia dunha nai que cada día ve ao seu fillo, aínda adolescente, deslomándose no campo dos homes, do cal só lle separa un aramado electrificado. E isto sen esquecer a cola de personaxes que van aparecendo ao longo deste libro de relatos que, tendo como fío argumental o campo de concentración, ben podería ser considerado unha novela: adivíñaa que predicir o futuro das presas que se achegan a ela sen importarlles que, nun lugar como Auschwitz, as cartas non farán outra cousa que confirmar o que xa intúen; a muller que se abalanza sobre o soldado xusto antes de entrar no crematorio e que lle empeza gritar "Son a túa nai, son a túa nai"; ou a viúva que, perdendo ao seu marido nunha das seleccións, desexa con toda a súa alma que un compañeiro do seu esposo consiga fuxirse, xa que deste xeito o recordo do home que a amou tamén sairá dese inferno como se encarga de lembrarnos Millu do mesmo xeito que fixera o tamén italiano Primo Levi.